Wie ich
den Text in den 1950iger Jahren von meinem Vater lernte:

Em Leed dä Nibelunge

 

Em Leed dä Nibelunge

Dä Sieschfred wurd besunge

Doch vun demm allen es

Nix sescher un jewess

 

Esch well et üsch ens saaje

Wie hä sesch hät bedraje

Esch weeß et vun ner ahle Frau

Die kannt en janz jenau

 

Sie säät Sieschfred war ze fuul zem Liehre

Dät nur schmuure, blänkere, karressiere

Bes sie Vatter säät „Su jeet dat net!“

Hä nohm en vum Jümnasium

Und däät en bei nen Schmedd

 

Do kunnt dat lusje Pööschje

an einem Stöck et jöösche

Do moot dä Sieschfred trecke

mansch Isestöck zerjökke

Nen Amboss vun zweidausend Pund

Dä schloog hä in dr Jrund

 

Dä Schmedd dä kräht dr Zidder

Denk „Och jingk hä doch at wedder

Och, wör hä nor de Eck eröm

Esch jööv zwei Penning dröm“

 

Scheck en in dä Wald e Schänzje maache

Dät sesch heimlich en et Füüßje laache

Doch Sieschfred pack dä Draache koot un joot

Hä drieht däm Biess dä Hals eröm

Un bad en singen Bloot

 

Do kreet dat kleene Pööschje

Am janze Liev e Kööschje

Und daach bei sesch janz luus

„Jetz bes de fein eruus

Kein Fluuh kann desch mi bieße

Kein Botz kann mi zerrieße“

Un hobbela hobbela flöck

Wurd op demm Hoon jejück

 

Sieschfred pack zosamme singen Plunder

Un maat sesch op en dat Land dä Burjunder

Do verliebte hä in Krimhild sesch

Un nohm se och zo singer Frau

Dat weeß esch janz genau

 

Brunhild wurd iefersüschtisch

dä Sieschfred wor esu düschtisch

Sohch et dä staatse Kääl

Wurd et för Ärjer jääl

Et sprooch zem jrimme Hagen

„Dä Keel litt mer em Majen

Och wör hä nor de Eck eröm

Esch jöv nen Jrosche dröm“

 

Hagen daach „Dat loss net dursch de Lappe

En demm Wäldsche wellst der en schnappe“

Un als Sieschfred pack dä jroße Duursch

Do schlooch hä en mem Zabel duut

Do wor dä Sieschfred futsch